Vanochtend zag ik de verwondering, Geert-Jan Blanken praat met Annemiek Schrijver over Kierkegaard (De verwondering bij KRO-NCRV). En het gesprek raakte me.
“Als je los komt van de angst, kun je het leven als een spel gaan zien.”
Dat is wat we allemaal wel willen. Gewoon, met een vrij gevoel nieuwe dingen proberen zonder beperkingen of gevoelens van ‘ben ik wel genoeg’.
Maar ja, die beperkingen zijn er nou eenmaal. Dus het is nooit goed genoeg. En dan zeggen we tegen onszelf dat we het wel gaan doen, als we perfect zijn. Of als we er helemaal klaar voor zijn. En je raadt het al, dat moment komt ….nooit.
Geert-Jan heeft het voor wat betreft het vraagstuk ‘ben ik wel genoeg’ over jezelf omarmen zonder ergens aan te hoeven voldoen. En als het even niet gaat, hoef je jezelf niet in de afgrond te storten. Stop met jezelf de schuld geven, maar neem wel verantwoordelijkheid voor je eigen tekorten. En blijf ja zeggen, doe gewoon je dansje, ook al ziet het er niet perfect uit.
Mijn vertaling hiervan is, dat je gewoon ondanks dat het niet perfect is, nieuwe dingen blijft proberen en stappen blijft zetten die in lijn zijn met je verlangens. Dus gewoon ‘ja zeggen’ en je dansje doen, ookal is gaat dit wellicht niet zo goed als je zou willen. En als het dan niet helemaal is gegaan zoals je zou willen, hoef je jezelf niet eindeloos te bekritiseren.
En dat herken ik. Als je nieuwe dingen wilt leren en een beetje uit je comfortzone gaat, levert dat spanning op. En dan is het lastig om in die ervaring ‘schwung’ te beleven. Lol hebben middenin de spanning, ondanks dat je je nergens aan kan vasthouden. Hanneke Korteweg, waar ik jaren bij in een vrouwengroep heb gezeten, noemde dit het bibbergebied in gaan. Geen vorm hebben, het niet weten maar het toch doen.
Geert-Jan vervolgt: En als je dit vaker doet, dan groeit daar iets, en voor je het weet ga je je daar weer aan vasthouden. Dan ga je je vasthouden aan wat er groeit. Dan word je iemand die het weet en het aan een ander gaat uitleggen. Dus dan word je goeroe of coach. De kunst is dit niet te doen. Blijf lopen op water, durf dit ondanks dat er geen bodem is.
Eigenlijk is de clou van zijn betoog (en daarmee wellicht ook van Kierkegaard), zoals ik het interpreteer althans, blijf gaan zonder vaste vorm te hebben en zonder het te weten.
Dit is de kern van waaruit ik wil coachen. Ik ben dus geen coach die het weet. Maar wel een coach die een steuntje in de rug wil zijn voor mensen die hun potentieel meer tot uitdrukking willen brengen. En daarmee de moed hebben om op water te (gaan) lopen. En dat alles met humor en een vleugje ‘schwung’.
Mocht je de uitzending terug willen kijken, deze is te zien op NPO start.
